Küresel olarak aktif ve sürekli çalışan bir işgücü piyasasının oluşturulabilmesi, mevcut ve potansiyel işgücü arzı ile talebinin temel özelliklerinin incelenip doğabilecek eşleşme uyumsuzluklarına yerinde ve zamanında müdahaleler edebilme becerilerinin geliştirilmesine bağlıdır. Yaşlanan dünyada Türkiye hala genç nüfusun yoğun olduğu ülkeler arasında yer almaktadır. Fakat işgücündeki artış istihdamdaki artışa yetememektedir. Özellikle kadınların işgücü piyasasına çekilememesi ve beraberinde genç işsizliği ve gençlerin içerisine düştüğü ümit yitimi kavramları ciddi bir sorun haline gelirken işgücünün istihdam edilebilirliğini kolaylaştırıcı katalizörlere geniş ölçüde ihtiyaç duyulmaktadır. Türkiye Ulusal İstihdam Stratejisinin 4 ayrı politika alanında 5 temel ilke çerçevesinde 6 başlıkta belirlenen hedeflerinin gerçekleşmesi adına 2028 yılına kadar bazı Aktif İşgücü Piyasası Politikaları belirlenmiştir. Türkiye’de iş arayan dezavantajlı gruplar ile işveren arasındaki beklenti farklılıklarını ortadan kaldırabilecek ya da kısmen bu uyumsuzluğu azaltabilecek bir aktif işgücü piyasası politikası modeli önerisi büyük önem arz etmektedir.